مدرسه عشق
درمجالی که برایم باقیست
بازهمراه شما مدرسه ای می سازیم
که در آن همواره اول صبح
به زبانی ساده
مهرتدریس کنند،
وبگویند خدا
خالق زیبایی
وسراینده عشق
آفریننده مااست.
مهربانیست که ما را به نکویی
دانایی،زیبایی
وبه خود می خواند
جنتی دارد نزدیک،زیبا وبزرگ
دوزخی دارد،به گمانم
کوچک و بعید
در پی سودا نیست
که ببخشد مارا
و بفهماندمان
ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست
در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که خرد را با عشق
علم را با احساس
وریاضی را با شعر
دین را با عرفان
همه را به تشویق تدریس کنند.
لای انگشت کسی
قلمی نگذارند
ونخوانند کسی را حیوان
ونگویند کسی را کودن
و معلم هر روز
روح را حاظر و غایب بکند
و به جز ایمانش
هیچکس هیچ چیزی را نباید حفظ بکند
مغزها پر نشود چون انبار
قلب خالی نشود از احساس
درس هایی بدهند
که به جای مغز،دل ها را تسخیر کند.
از کتاب تاریخ
جنگ را بر دارند
در کلاس انشاء
هر کس حرف دلش را بزند
«غیر ممکن»را از خاطره ها محو کنند
زنگ نقاشی تکرار شود
رنگ را در پاییز تعلیم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگی را در رفتن و برگشتن از قله کوه
و عبادت را در خدمت خلق
کا را در کندو
و طبیعت را در جنگل و دشت.
مشق شب این باشد
که شبی چندین بار
همه تکرار کنیم:
عدل ،آزادی، قانون، شادی.......
امتحانی بشود که بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده ایم
در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که در آن آخر وقت
به زبانی ساده
شعر تدریس کنند
و بگویند تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما.
مجتبی کاشانی
