کرم ابریشم!
ای «مسلمان نام»غارت، پیشه ای ننگ مسلمانی!
ای زبیداد تو بر دل های ما داغ پریشانی!
با توام ای غول «استثمار!»
ای دعایت بر لبان و داغ نیرنگت به پیشانی!
تهمت دین بسته ای بر خود ز نادانی.
خفته ای چون مار بر گنجینه های زر
بر لبت آیات جان افروز قرانی
در دلت جای خدا، خالی-
در سرت اندیشه های پست شیطانی.
ای «مسلمان نام»غارت پیشه، ای ننگ مسلمانی!
«صورتک»از چهره ناپاک خود برگیر
از پیام آور سخن بس کن
شرمت از نام محمد باد!
ای مزور تو به پیغمبر چه می مانی؟
خفته یی در سایه سار دین-
لیک با دین میکنی بازی به اسانی.
ای شرف هایت همه در خواب!
ای هوس هایت همه بیدار!
ای بسا بیغوله و دهلیز،در این شهر دلگیر است.
در دل بیغوله های تار-
بالش زن های بی فردا-
پاره ای از سنگ.
کودکان،بیمار-
دختران،دلتنگ
اشکشان ،خونین-
رویشان،بی رنگ
تا سحر، بی خواب-
با اجل در جنگ.
لحظه لحظه جانشان بر لب ز بی نانی.
لیک تو مرد «مسلمان نام»-
خفته یی چون «کرم ابریشم»-
در درون «پیله های تن نواز»بستری رنگین
در «بلورین خانه یی»چون قصر سلطانی.
بسترت از «گل»
تختت از «مرمر»
پایه های تخت نمرودین تو از «عاج»
عاج آن از استخوان مرد بیابانی.
لاله یاقوت فام چلچراغت می زند فریاد:-
رنگ من از خون چشم بی نوایان است
«تخت» مرمر گونه اتسر می کند آواز:-
وای از این تزویر امان از این مسلمانی.
ای مسلمان!جستن فواره های باغ تو با نور رنگارنگ
مظهر آه یتیمانست در شام پریشانی.
ای زراندوز ای مسلمان نام!در دماغ نیکمردان نیست سودای زراندوزی
نام دین بر خود چه می بندی به آسانی؟
«ارغوان»باغ تو در پرده می گوید:-
من نشان از خون زرد رویانم!
خون آن بی کس که شد در «مسلخ سرمایه» قربانی.
تار و پود و رنگ فرشت ناله ها دارند:-
ما رفیق دست هایی کوچک و پاکیم
سایه ای از رنج های دختران خفته در خاکیم.
ای «مسلمان نام» ای ابلیس استثمار!-
تا بخندی، صد هزاران چشم را باید بگریانی؟
تا بمانی زنده باید بینوایان را بمیرانی؟
از فتوت راست گو با من-
راستی این است معنای مسلمانی؟!
راستی این است معنای مسلمانی؟!
مهدی سهیلی
